۱۴ دی ۱۳۸۹ سالگرد جاودانه شدن شاهپور علیرضا پهلوی

سالگرد جاودانه شدن والاحضرت شاهپور علیرضاپهلوی را به پیشگاه علیاحضرت فرح پهلوی یگانه بانوی تاجدار ایران بزرگ آریایی و والاحضرت رضاپهلوی شاهنشاه آینده ایران و والاحضرت شاهدخت فرحنازپهلوی و همسر و فرزند خردسال ایشان پرنسس ایرنا لیلاپهلوی و دیگر اعضای خاندان محترم تسلیت باد .

اهورای ایران نگهدار یادگار نازنین اش باد                                            

‍ ‍ ‍ 14 دی ماه 89 روزیست که جامعه ایرانی در سراسر جهان در کمال بهت و ناباوری خبری را شنیدند که جوانی دور از وطن مانده در راه میهن جان خود را ازدست داد ...

آن شخص که عشق میهن داشت و تاب دیدن آنچه که بر ملت ایران میرفت را نداشت.

شاهپور علیرضا پهلوی علاوه بر فعالیتهای علمی و تخصصی ایشان برای شناخت بیشتر تمدن ایران باستان ، وصیتنامه ایی نیز از خود بجای گذاشت که نشان از نوع دوستی فراوانشان دارد جای تامل فراوان دارد ..در خواست اهدای عضو جهت استفاده همنوعان نیازمند  از تمامی اعضای بدنش ؛ با توجه به توصیفاتی که از پذیرندگان عضو نموده اند تداعی کننده تولد و ظهور جلوه های انسانی در قالبهای مختلف میباشد ..

بخش از وصیتنامه شاهزاده علیرضا پهلوی

هر گوشه از مغز مرا بکاوید، سلول هایم را اگر لازم شد، بردارید و بگذارید به رشد خود ادامه دهند تا به کمک آنها پسرک لالی بتواند با صدای دو رگه فریاد بزند و دخترک ناشنوایی زمزمه باران را روی شیشه اتاقش بشنود

درخواست سوزاندن جسدش و ریختن خاکسترش در دریای خزر ، در شعر زیر نشان از میهن پرستی و عشق راستین شاهزاده علیرضا پهلوی به مام میهن میباشد...

گفت مرا به افروختگی آتش بسپارید...

و خاکسترم را به دریای مازندران،
 تا به هر موجش بر خاک ایران بوسه زنم ..

 ضمن اظهار همدردی با خانواده ایرانساز پهلوی و تسلیت ویژه خدمت  شهبانو فرح دیبا و شاهزاده رضاپهلوی ، برای پاسداشت سالروز درگذشت شاهزاده علیرضا پهلوی از عموم هموطنان درخواست میکند برای آرامش روح ایشان شاخه ایی گل را به آبهای نیلگون خلیج همیشه فارس و یا دریاچه کاسپین و یا هر رودخانه دیگری هدیه دهند و در صورت عدم دسترسی شمعی روشن نموده و یادی از هموطنی نمایند که در کمال شایستگی برای حضور در مام میهن خود ، رانده شد و شکوه ننمود

باز خاطره دردناکه شاهپور علیرضا این قدر سنگنین  هست که باز با قرص آرامش بخش و قرص خواب آور  خودم را آرام می‌کنم، فقط می‌‌دانم ‌یک روز نوبت ما هم میرسه. و اون روز زیاد هم دور نیست. اون قدر زنده می‌مانم که عمری از آخوند بگیرم.