منصور امان
پرونده سرکوبگران در شورای امنیت؛ یک گام به پیش، دو گام در انتظار
شورای امنیت سازمان ملل در یک اقدام کم پیشینه، موضوع اعتراضهای ضد حُکومتی در یک کشور عُضو این سازمان را در دستور کار خود گذاشت و به آن پرداخت. نشست روز آدینه بالاترین نهاد سازمان ملل پیرامون خیزش مردُم ایران، توجُه و نگرانیهایی که در پهنه بین المللی نسبت به رویدادهای ایران وجود دارد را به روشنی بازتاب داد و در حقیقت به این وسیله پرونده آن را در این سطح به طور رسمی گشود.
از این زاویه، نشست مزبور اهمیت خود را نه به خاطر یک اقدام بی واسطه از جانب کُلیت شورای امنیت - امری که به علت مُخالفت پیش بینی پذیر روسیه و چین مُمکن نبود -، بلکه به دلیل ایجاد پیشینه و مبنا برای تدابیر جُداگانه کشورهای دیگر و از سوی دیگر نزدیک کردن مواضع کشورهای همسو گرد چگونگی رویکرد به رویدادهای ایران کسب می کند.
هم از این رو بود که روسیه از نخُستین لحظه اعلام درخواست آمریکا برای تشکیل این نشست تا آخرین دقایق همه تلاش خود را برای جلوگیری از برگزاری آن و به حرکت درآمدن این پروسه به کار گرفت.
اکثریت نمایندگان حاضر در نشست مزبور با ابراز نگرانی نسبت به برخورد خُشونت بار حُکومت به مُعترضان، از رژیم جمهوری اسلامی خواستند حق اعتراض شهروندانش را به رسمیت بشناسد و به سانسور و فیلترگذاری اینترنت خاتمه دهد. ایالات مُتحده به عُنوان مُبتکر طرح این موضوع در شورای امنیت، بار دیگر به حاکمان ایران هُشدار داد که اعمال شان در پنهان صورت نمی گیرد و "جهان در حال تماشای آنها است".
روسیه که پس از پذیرفتن تحت الحمایگی آقای بشار اسد اینک ناچار به ایفای همین نقش برای آقای خامنه ای در مجامع بین المللی شده است، خواهان دخالت نکردن در "امور داخلی" پادو خود شد تا "خودش مُشکل اش را حل کند". با این حال اگر نشست مزبور تنها یک دستاورد عرضه کرده باشد، همانا نمایش چشمگیر این واقعیت است که در پهنه بین المللی وکالتی برای به گُلوله و باتوم بستن مُعترضان ایرانی صادر نمی شود.
نشست مزبور صف بندی غرب پیرامون خیزش توده ای در ایران را فشُرده تر کرد و این خبر خوبی برای حاکمان پریشان احوال کشور نیست. آمریکا که تاکُنون با فاصله لمس پذیری نسبت به هم پیمانان اُروپایی خود حاکمان ایران را به این دلیل زیر فشار گذاشته، با برگزاری این نشست توانست مبنایی برای تفاهُم و نزدیکی خُطوط با اُروپا ایجاد کند که قادر است در ادامه دارای پلاتفُرم عملی نیز بشود. به پُشتوانه این تحوُل، اکنون به نظر می رسد که آمریکا باید اقدامات مُشخص و عملی در جهت محدود کردن دایره سرکوبی و تاخت و تاز رژیم مُلاها را در دستور کار بگذارد. موثرترین گامی که آمریکا و مُتحدانش در این زمینه می توانند بردارند بدون آنکه در خیزش مردُم ایران به طور مُستقیم دخالت کرده باشند، کنار زدن پرده آهنین سانسور و فیلتری است که حُکومت ایران در برابر شبکه جهانی اطلاعات و ارتباطات، اینترنت، کشیده است.
این گام حتی یک اقدام جدید و بی پیشینه هم به حساب نمی آید. هم اکنون ایالات مُتحده، چندین کشور اُروپایی و نیز نهاد اتحادیه اُروپا با دهها رسانه شنیداری، دیداری و اینترنتی با دور زدن کُنترُل حاکمان ایران در حال خبر رسانی و پخش اطلاعات و دیدگاه های خود هستند. تنها تفاوُت مُهمی که بین این دو می تواند وجود داشته باشد در این است که برخلاف رسانه های فارسی زبان این کشورها، اینترنت سُخنگوی کسی نیست.
پیام اصلی برگُزاری نشست مُهمترین نهاد بین دولتی جهان پیرامون خیزش ایران، شنیده شدن صدای مردُم به جان آمده و دلیری است که در برابر یکی از خونریزترین و بی رحم ترین حُکومتهای جهان مُعاصر قد برافراشته و سینه سپر کرده اند. گو آقای خامنه ای، آدمکُشان و چُماقداران پیاده و موتور سوار او به خیابانهای تسخیر شده گوش نسپارند، آنها که با مُشت و خون حُضورشان را بر دستور کار شورای امنیت سازمان ملل نشاندند، چشم و گوش اینان را هم تا مرز انفجار باز خواهند کرد.
نقل از ایران پرس نیوز
